|
(Conyza
canadensis voorheen Erigeron canadensis) |
|
|
 |
Naamgeving
Canadese
fijnstraal is een voorbeeld van een soort waar
de geleerden die hierover gaan, hebben besloten dat
deze soort in het verleden bij het verkeerde
geslacht is ingedeeld, dus kreeg de soort een nieuwe
geslachtsnaam.
Voor de
(amateur) botanicus die ‘bij de tijd wil blijven’
zijn de werkzaamheden van deze wijzen onhandig. Hij
zal steeds de nieuwste druk van de door de
wetenschappers gebruikte flora moeten aanschaffen.
En deze standaardwerken zijn meestal prijzig.
Fijnstraal
verwijst naar de smalle lintbloemen. Canadese
verwijst naar het oorspronkelijke
verspreidingsgebied. |
|
Groeiplaats |
|
|
|
Het is een echte
pioniersoort voor niet te voedselrijke standplaatsen. Je
vindt de soort dan ook tussen straatstenen/terrastegels, in
bermen, op braakliggende grond, op oude muren en in tuinen.
In de zomer hoef je dus
niet ver te gaan om deze soort ergens tegen te komen en
hoewel hij overal groeit, valt hij niet op omdat het een
‘grijze muis’ is. |
|
Herkenkenmerken |
.jpg) |
.jpg) |
| |
De plant bloeit van juli tot in de herfst.
De vele bloemhoofdjes vormen samen een sterk
vertakte, pluimvormige bloeiwijze. De
bloemhoofdjes zijn klein, 2 tot 5 mm groot.
De lintbloemen zijn smal, wit of soms
vuilroze en weinig langer dan de gele
buisbloemen. |
|
|
| |
De lengte
van deze
éénjarige
of tweejarige plant varieert van 15 cm tot
wel ruim 1 meter.
De stengelbladen staan verspreid en zijn
lijnvormig tot langwerpig. Ze hebben een
gave rand of zijn fijn getand. Ze zijn 2 tot
5 cm lang, gesteeld en behaard. |
|
|
| |
|
|
|
Wil je hem
kwijt? Niets doen! |
|
Veel tuinliefhebbers
zijn deze soort liever kwijt dan rijk. ‘Heeft geen enkele
sierwaarde’, is het oordeel. De plant is ongevoelig voor de
meeste gebruikte bestrijdingsmiddelen, dus spuiten is om
deze praktische reden geen optie. Omdat het een pioniersoort
is van de arme gronden zijn er twee strategieën om de soort
kwijt te raken: |
|
|
- De voedingstoestand van
de grond verbeteren, dan verliest hij de
concurrentie met de buurplanten. Daar zullen de
meeste tuinliefhebbers geen probleem mee hebben.
Maar het is wel een kwestie van tijd en dat
hebben de meeste mensen niet.
|
|
- Effectiever is
verstoring van de grond voorkomen. Dus niet
schoffelen/harken en de soort een plaats gunnen in je
tuin, dan zal deze soort vanzelf verdwijnen. Dit geldt
voor alle pioniersoorten. Maar niets doen is niet
makkelijk voor de tuinman/-vrouw. En asiel geven aan een
soort die niets bijdraagt aan het gestelde doel, blijkt
echter ook voor de tuinman/-vrouw moeilijk op te
brengen, ook al is het maar tijdelijk en verdwijnt hij
zo zonder dwang.
|
|
|
